Pantera śnieżna: piękne zwierzę zagrożone wyginięciem. Interesujące fakty na temat tego pięknego kota

Pantera śnieżna (Panthera Uncia) to kot pochodzący z pasm górskich Azji Środkowej i Południowej: pierwszy okaz został opisany w 1775 roku i pochodził z gór Kopet-Dag, na granicy Turkmenistanu i Iranu. Ten piękny kot charakteryzuje się gęstym futrem, którego kolor waha się od jasnoszarego do kremowego: w porównaniu do lamparta zwyczajnego, lampart śnieżny jest mniejszy, waży od 25 kg (samice) do 75 kg u niektórych szczególnie dużych samców. Lampart śnieżny jest znany jako bardzo nieśmiałe i skryte, ale jednocześnie fascynujące zwierzę: niestety kilka czynników zagraża jego przetrwaniu. Oto kilka interesujących faktów na temat tego wspaniałego kota.

Pantera śnieżna żyje na wyżynach między 3350 a 6700 metrów nad poziomem morza, wśród gór Azji Środkowej i Południowej. W szczególności jego zasięg obejmuje Chiny, Indie, Kazachstan, Kirgistan, Bhutan, Nepal, Pakistan, Syberię, Tadżykistan i Uzbekistan. Latem lampart śnieżny zwykle żyje powyżej linii drzew na górskich łąkach i skalistym terenie, podczas gdy zimą może schodzić do lasów.

Pantera śnieżna ma bardzo płochliwą i skrytą naturę, więc bardzo trudno jest ją dostrzec, zbadać i oszacować liczbę występujących osobników. Uważa się, że liczba osobników na świecie wynosi od 4000 do 6500. Jednak powinno być około 2500 lampartów w wieku rozrodczym (około 50 procent całej populacji). Są to bardzo niskie liczby, choć ostatnio z Pakistanu napłynęły dobre wieści: liczba osobników w tym kraju nieznacznie wzrasta.

Chociaż lampart śnieżny jest superdrapieżnikiem (tj. znajduje się na szczycie łańcucha pokarmowego i nie jest ofiarą innych zwierząt), kilka czynników zagraża jego przetrwaniu i zmusiło wyspecjalizowane agencje do sklasyfikowania go jako zwierzę wrażliwe, a tym samym zagrożone. Pierwszą przyczyną jest niedobór ofiar, spowodowany zniszczeniem siedlisk w wyniku interwencji człowieka i zmian klimatycznych. Drugim czynnikiem jest kłusownictwo: pomimo tego, że jest ono całkowicie nielegalne, kot ten jest zabijany przez myśliwych ze względu na swoje piękne futro. Wreszcie, problemem jest również górnictwo: górnicy używają niebezpiecznych chemikaliów i materiałów wybuchowych do wydobywania minerałów z gór, w których żyje lampart.

W celu ochrony lamparta powstało wiele stowarzyszeń. Najważniejsze z nich to Snow Leopard Trust, Snow Leopard Conservancy, Snow Leopard Network, Cat Specialist Group i Panthera Corporation. Grupy te często współpracują z rządami krajów, w których żyje ten gatunek. Celem tych organizacji jest podnoszenie świadomości wśród mieszkańców miejsc, w których żyją lamparty, a także ochrona i kontrola tego gatunku. Na przykład, we współpracy z WWF, niektóre stowarzyszenia używają fotopułapek do celów badawczych: gdy tylko lampart aktywuje te pułapki, mieszkańcy są ostrzegani, mogą zabezpieczyć swój inwentarz, a na koniec można sfotografować i zidentyfikować różne okazy w celu ich ochrony.

Długi, gruby ogon (około 80-100 centymetrów) pełni podstawową funkcję ochronną: podczas długich, mroźnych zim lampart w rzeczywistości owija ogon wokół pyska jak szalik, pozwalając mu zachować ciepło podczas odpoczynku. Ponadto ogon pomaga temu kotu utrzymać równowagę podczas wspinaczki po skalistym terenie.

Pomimo tego, że jest dużym kotem i mięsożercą, w przeciwieństwie do swoich rówieśników, lampart śnieżny nie jest w stanie ryczeć, ale... miauczeć! Miauczenie wyraźnie nie jest typowe dla kotów domowych, ale jest to rodzaj warczącego, skomlącego krzyku. Niektórzy badacze uważają nawet, że pantera śnieżna jest jedynym gatunkiem z rodzaju Panthera, który potrafi również mruczeć.